Көптееееееееееееееен... көптен дегенде... үш жыл болды, күнделігіме ештеңе жазбағам. Оныншы сыныптың аяғында басталған менің мөлдір әлемімдегі өзгерістермен қоса күнделік пақырдың да алғашқы бетіне үмітке толы маржан жазулар тізіле бастапты. Әр күнгі жазба үлкеееееееен үміт арқалап, сол күнгі парақты жабатын. Осылайша төрт жыл өтті. Екінші курста онымен танысып, біліскеннен кейін жазбалар да жандана бастады. Алайда көп ұзамай сезім екеуара емес, біржақты болған соң қарым-қатынас бауы біртіндеп сетіней бастады. Бұл кезде жазбалар да сиреді. Ал үшінші курста оған деген сезімім семи бастағанда күнделікті мүлдем қолыма алмайтын болдым. Әуелгіде жастығымның астында жататын, кейіннен шабаданымның түбіне жайғасты. Мен жайғастырдым әрине. Көшіп-қонғанда біреуінің қолына түспесін деп сыртынан елеусіз бір пакетпен орап қойғанмын. Сол пакетпен Түркияға да келді. Онан бері де түрлі әсерлер жасанды, жаңа мемлекетке келу, жаңа мәдениет, жаңа достар...Бірақ соның бір де бірі оныншы сыныптағыдай әсер қалдырмаса керек, күнделігімді ашуға әрекет те жасамаған еді-тінмін.
Бүгін соны аштым!!! Дереу ішімдегіні ақтардым. Бітірген соң алдыңғы жазбаларды парақтағам, ең соңғы жазба 19.07.2007-де жазылыпты. Бүгін алтыншы қараша. Алдыңғысының соңы ащы бітіпті... Бұл жолғысы...Көрерміз...