Бүгін Ыстамбұлдағы бір жылымның ыстық-суығын, ащы-тәттісін бірге бөліскен құрбым Айнұрды Қазақстанға шығарып салдым.
Жат жер дегенмен Түркияда жалғызсырай қоймайтыныңа бәс тіге алам. Ыстамбұлдың өзінде оқитын қазақ студенттерінің нақты санын білмесем де, біздің жатақхана қазақ студенттеріне кенде емес. Құдай сақтасын, қазақтарды көпсініп жатқаным емес бірақ бұл. Солардың ішінен келгеннен-ақ жылы шырай танытқан, дос, бауыр, әпке, сіңлі…қысқасы қарым-қатынасымызды ешбір статусқа сыйғыза алмайтын жақыным Айнұрды шығарып салу оңайға соқпады...
...Ішім алай-дүлей...Әуежайдан келіп, Айнұрдың бөлмесіндегі заттарды алуға барғанда бос тұрған төсегін көріп көңілім онан әрмен құлазыды. Өзімді ұстау қиын еді...
Өз бөлмеме келдім. Бөлмелес түрік қызы мендегі өзгерісті байқап, себебін сұрады. Жауап берер халде емес ем. Өз-өзіме келген соң мән-жайды түсіндірдім. Ол болса таң қалды: Манадан бері ағыл-тегіл болуынның себебі сол-ақ па, мен үй ішіңе бірдеңе болды ма деп...(Құдай оның бетін ары қылсын).
...(!)Тегінде, шын достықтың, бауырмалдықтың, сыйластықтың қадірін түсінбейтіндер солай ойлайтын болса керек.
Дос деген адамға жүрегін суырып беретін ақкөңіл, адал, ішіңдегіні айтқызбай білетін сезімтал жақын адамымнан осылайша бір жыл қашықтауға тура келді.
...Ендігі жылғы қыркүйекке дейін көңілімдегі, санамдағы ақжарқын досымның орнын ешкім алмастыра алмайтын шығар, сірә. Алмастырғанын өзім де қаламас ем...